Patrząc na te fotografie rozumiem dlaczego większość młodych żegna się z dawnymi Chinami bez śladu żalu. Bieda, chłód, więcej niż skromne warunki życia, niewiele perspektyw na lepszą przyszłość.
Rozumiem też dlaczego ludzie starsi mają tak niechętny stosunek do Chin dzisiejszych. Brak więzi między sąsiadami, a nawet najbliższymi, samotne życie wśród tłumów ludzi, zajmowanie się wyłącznie sobą i swoimi sprawami, mają się nijak do dawnego stylu życia pełnego relacji z rodziną, krewnymi, sąsiadami, znajomymi, przyjaciółmi ze szkół.
Najważniejsze dla nas powinna być świadomość czasu wykonania zdjęć przez Ouyang Xingkai. To nie są lata 50-te, czy 60-te XX wieku. Wszystkie fotografie pokazują Chiny takimi jakimi są dzisiaj w miejscowości Hongjiang w prowincji Hunan. Takie obrazki można było oglądać codziennie w Szanghaju nawet pomiędzy Beijing Lu a Huaihai Lu jeszcze w latach 90-tych XX wieku. Odwiedzając dzisiaj to epicentrum najsławniejszego chińskiego miasta nie jesteśmy w stanie uwierzyć w wielkość zmian, pomimo taśm VHS w domowym archiwum, pokazujących nas samych młodszymi i lżejszymi, a miasto zupełnie, zupełnie innym niż jest dzisiaj. A minęło zaledwie kilkanaście lat, co z perspektywy historii Chin jest jak mrugnięcie oka.
.
