BankiEkonomiaFinanse

Chiński system finansowy – krytyczne spojrzenie od wewnątrz

Z cyklu „przeczytaliśmy dla Was” dzisiaj tekst dotyczący stanu sektora finansowego w Chinach.  Wbrew powszechnie panującym na Zachodzie opiniom Chiny doskonale zdają sobie sprawę z problemów, jakie przed nimi stoją w obszarach takich jak na przykład zmniejszanie rozwarstwienia dochodów, różnice w rozwoju gospodarczym Wschód- Zachód i Północ-Południe, starzenie się społeczeństwa, braku powszechnego systemu ubezpieczeń zdrowotnych i emerytalnych, itp., itd.  Jednym z takich „problematycznych” obszarów są również szeroko pojmowane finanse – polityka kredytowa, gwałtowny rozwój firm z sektora fintech, itp.

20 grudnia minionego właśnie co roku bardzo mocny głos w tej sprawie zabrał Lou Jiwei, były minister finansów Chińskiej Republiki Ludowej. Nie przebierając w słowach odniósł się do chińskiej polityki finansowej prowadzonej w ostatnim 10-leciu. Poniżej przedstawiamy Państwu tłumaczenie całego jego wystąpienia, wraz z komentarzami i wstępem Zicheng Wanga, znanego w sieci jako Pekingologist (jego komentarze kursywą). Tekst jest długi i naszpikowany technicznymi terminami, ale to bardzo ważny materiał, a co więcej, nikt oprócz wspomnianego powyżej Zicheng Wanga, żadna ze światowych agencji informacyjnych, żadne z mediów mainstreamowych nie przytoczyło tekstu w całości (ani po chińsku, ani po angielsku).

Lou Jiwei (ur. 1950 r. w Yiwu, w prowincji Zhejiang), polityk chiński, absolwent Instytutu Ekonomii Ilościowej i Technologicznej Chińskiej Akademii Nauk Społecznych; specjalizuje się w analizie systemu gospodarczego; członek KPCh o stycznia 1973 r.;

Od końca lat 80. XX wieku zajmuje wysokie stanowiska w administracji państwowej. Był przewodniczącym Chińskiej Rady Narodowej ds. Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ministrem finansów, prezesem China Investment Corporation i Central Huijin Investment, wiceministrem finansów Chin i wicegubernatorem Guizhou. Piastuje obecnie stanowisko dyrektora Komisji Spraw Zagranicznych 13 Ludowej Politycznej Konferencji Konsultatywnej Chin. Ma istotny wpływ na kierunek reform systemu finansowego Chińskiej Republiki Ludowej.

 

Tekst ten pozwala zrozumieć motywy stojące za decyzją o wstrzymaniu IPO Ant Financial (z którym związane jest znikniecie z życia publicznego Jacka Ma), opublikowaniem nowych regulacji dotyczących spółek fintech i wprowadzeniem przepisów antymonopolowych. To w pewnym sensie powtórzenie sytuacji sprzed 5 lat. Wygląda na to, że Chiny po raz kolejny starają się powstrzymać kapitał przed inwestowaniem w sektor finansowy ze szkodą dla „rzeczywistej” gospodarki. Do czego może prowadzić liberalne podejście do takiego procesu doskonale przedstawił w swej książce ‘Kapitał w XXI wieku” Piketty.

Zobacz także: Chiny: Tydzień za Wielkim Murem (01/21), czyli subiektywny przegląd wydarzeń Andrzeja Lianga z Szanghaju

Zapraszam do lektury:

Najważniejsze punkty przemowy Lou Jiwei:

  • Poważny chaos finansowy, który zagrażał Chinom przez kilka lat przed rokiem 2016;
  • Reakcja rządu dla zapobieżenia chaosowi;
  • Chiny powinny powrócić do rozdzielania operacji finansowych zamiast kontynuować podróż w kierunku ich łączenia – należy ograniczać rozwój konglomeratów finansowych;
  • Istnieją poważne problemy strukturalne na chińskim rynku obligacji i chiński bank centralny ponosi za to przynajmniej częściową odpowiedzialność;
  • Nieustanny wzrost Ant Financial Group (kontrolowanego przez Alibabę) stanowi ciągłe zagrożenie; rząd powinien interweniować zanim firma osiągnie rozmiar „zbyt dużej by upaść”. Rząd powinien aktywnie wspierać konkurencję Ant Financial;
  • Chińska systemowa niezdolność do identyfikacji zagrożeń finansowych sugeruje konieczność powołania chińskiej wersji Komisji Nadzoru Finansowego;
  • Chiński bank centralny zawiódł w swej roli nadzoru makroostrożnościowego. Bailout dla banków Baoshang i Hefeng nie jest właściwym rozwiązaniem i nie zabezpiecza w wystarczającym stopniu interesów podatników;

Lou Jiwei to były chiński minister finansów, który wcześniej piastował funkcję przewodniczącego państwowego funduszu zdrowotnego China Investment Corporation. Jego przemówienie wywołało w chińskim świecie finansowym bardzo ożywioną debatę. Lou dokonał bardzo trzeźwego podsumowania ostatnich 10 lat sektora finansowego w Chinach. Nie przebierał przy tym w słowach – oprócz krytykowania tego co się stało i co się wciąż w tej branży dzieje, nie wahał się przywoływać „po nazwisku” zarówno banku centralnego jak i innych regulatorów rządowych. Dwie frazy, które często pojawiały się w przemówieniu Lou to gospodarka dwóch obiegów 双循i obieg krajowy . Mocno upraszczając: gospodarka dwóch obiegów to cała chińska ekonomia częściowo wystawiona na wpływy zewnętrzne, a obieg krajowy to wewnętrzna część chińskiej gospodarki, która ma zaledwie kilka powiązań ze światem zewnętrznym. A oto treść przemówienia:

1 września bieżącego roku Sekretarz Generalny Xi Jinping przewodniczył piętnastemu spotkaniu Komitetu Centralnego poświęconego pogłębieniu reform i zaproponował „przyspieszenie stworzenia nowego wzorca rozwoju (państwa) polegającego na gospodarce dwóch obiegów, która za główny czynnik rozwoju obiera rynek wewnętrzny, pozwalając jednocześnie by zarówno on jak i rynki zagraniczne wzajemnie wspierały swój rozwój”. Piąta Sesja Plenarna 19-tego Komitetu Centralnego podkreśliła wagę tego nowego wzorca rozwoju ustanawiając gospodarkę dwóch obiegów kluczowym elementem 14 – tego Planu Pięcioletniego i Celów na rok 2035. 9 kwietnia Komitet Centralny wraz z Radą Państwa ogłosili zalecenia dotyczące ulepszenia alokacyjnych mechanizmów rynkowych dla czynników produkcyjnych – dokument promujący pogłębione reformy. Kapitał jest jednym z pięciu czynników produkcyjnych i w kontekście tego czynnika pozwolę sobie na kilka uwag wynikających z mojego doświadczenia.

Przez kapitał rozumiem tutaj szeroko pojęty rynek kapitałowy – nie tylko akcje, obligacje, kredyty i pożyczki, ale również regulacje, infrastrukturę finansową i relacje między skarbem państwa a finansami.

Po pierwsze, niebezpieczeństwo chaosu finansowego w obiegu krajowym

Kilka lat przed rokiem 2016 to okres poważnego chaosu na chińskim rynku kapitałowym. Duże banki komercyjne kontrolowały wszystkie firmy ubezpieczeniowe i usługi maklerskie. Wykorzystując swoją rozległą sieć placówek sprzedawały one polisy ubezpieczeniowe i zdrowotne za pomocą stowarzyszonych (a czasami i nie stowarzyszonych) instytucji, zaczęły zajmować się tworzeniem funduszy typu private equity i venture capital.

Z kolei firmy ubezpieczeniowe pragnęły kontrolować banki. Niektóre z tych banków posiadały kiepskie struktury zarządcze, co ubezpieczyciele wykorzystywali do wprowadzania finansowania okrężnego i mechanizmów typu schemat Ponzi’ego.

Banki omijały regulacje dotyczące rezerw na złe długi, zabezpieczeń ryzyka, stosunku depozytów do pożyczek i współczynnika wypłacalności, wyprowadzały ogromne sumy pieniędzy poza bilanse i używały ich do tworzenia „zaufanych inwestycji” – inwestycji powierzanych zewnętrznym zarządcom. Prowadziło to do stworzenia „podziemnej bankowości” używającej „kanałów” i „stawów z forsą” tworzących dodatkowy nacisk na określone branże i kumulując ryzyka.

Internetowe pożyczki społecznościowe (peer-to-peer) dynamicznie się rozwijały, a wraz z nimi rosło zagrożenie kryzysem.

Pożyczki międzybankowe nie działały tak jak powinny ze względu na czasowe kłopoty z płynnością. Wielkość tych pożyczek wykraczała poza możliwości banków.

Rzeczywista ekonomia nie generowała wystarczająco dużego przychodu, fundusze pompowano zatem w sektor finansowy. To były operacje charakteryzujące się wysokim poziomem lewarowania, wysokim ryzykiem i wysokim zyskiem. Zyski z sektora finansowego przekraczały łączne zyski ze wszystkich pozostałych sektorów gospodarki, windując stopy procentowe w rzeczywistej gospodarce, prowadząc do trudności w jej rozwoju i wzrostu kosztów firm, w poważnym stopniu prowadząc do zaburzenia gospodarki dwóch obiegów, a szczególnie obiegu krajowego.

Firma ubezpieczeniowa, którą wspomina Lou, to oczywiście Anbang, zarządzana wtedy przez odbywającego obecnie karę więzienia Wu Xiaohui.

Podobnie jak wielu Chińczyków, Lou używa terminu „rzeczywista ekonomia”, która w przeważającej większości uważana jest za najważniejszą część ekonomii.

Po drugie, powrót finansów do swych źródeł – służenia rzeczywistej ekonomii

Pod koniec 2015 roku Centralna Robocza Konferencja Ekonomiczna zaproponowała „odlewarowanie”.  W 2017 roku na Centralnej Roboczej Konferencji Finansowej Sekretarz Generalny Xi Jinping zaproponował, żeby „finanse powróciły do swych źródeł i służyły rzeczywistej ekonomii”. Od tego momentu chaos w finansach zaczął się zmniejszać.

Po pierwsze wzmocniono rozdzielenie ryzyk, wyczyszczono „stawy z forsą”, z których czerpali maklerzy papierów wartościowych. Zarządzaniu aktywami na poziomie bankowym, które dominowało na chińskim rynku zarządzania aktywami, nadano charakter niezależnych operacji na poziomie wydzielonych podmiotów. Fundusze z banków nie mogły już być wykorzystywane do inwestowania w akcje.

Firmy ubezpieczeniowe „powróciły do biznesu ubezpieczeniowego” i zakazano im sprzedaży uniwersalnych polis na życie.

Rozpoczęto proces rozmontowywania finansowania okrężnego w firmach ubezpieczeniowych. Maklerzy papierów wartościowych zostali poproszeni o skoncentrowanie się na działalności maklerskiej i bankowości inwestycyjnej, o odseparowanie się od „stawów z forsą”, z których do tej pory korzystali. Fundusze inwestycyjne zostały poproszone o ścisłe rozdzielenie różnych typów funduszy, którymi zarządzają i wybudowanie między nimi zapór ogniowych. Zakazano obiecywania bailoutu dla kredytów o wysokim stopniu oprocentowania.

Fundusze typu private equity I venture capital objęto obowiązkiem rejestracji, im również zabroniono korzystania ze „stawów z forsą” i manipulacji między funduszami dla zwiększania zysku. Dzięki temu inwestorzy mogli lepiej ocenić ryzyka powiązane z odpowiednim typem funduszy.

Pożyczki społecznościowe zniknęły z rynku. Stosunek skumulowanego długu do PKB na poziomie makro ustabilizował się i zaczął się zmniejszać.

Po trzecie, nie możemy odstąpić od polityki zapobiegania chaosowi finansowemu i zmniejszania stosunku długu do PKB

Od początku tego roku (2020), stosunek długu do PKB znowu zaczął rosnąć, o około 20% więcej niż na koniec zeszłego roku, osiągając ponad 260%, co było wyjątkową reakcją na wyjątkowy okres. Nagły wybuch pandemii, niespotykanej w ostatnim stuleciu, wprowadził zarówno naszą, jak i światową ekonomię w stan głębokiej recesji. W odpowiedzi Chiny, tak jak i świat, uruchomiły politykę luzowania ilościowego prowadzącą do wysokiego wzrostu stosunku długu do PKB. Teraz, gdy Chiny dokonały znaczących osiągnięć w zakresie opanowania pandemii i restartu ekonomii, gdy są jedyną znacząca gospodarką na świecie, która zanotuje w bieżącym roku pozytywny wzrost, należy się zastanowić nad odejściem od polityki luzowania ilościowego. Znowu powinniśmy doprowadzić do stabilizacji stosunku długu do PKB i jego stopniowego zmniejszania.

Chociaż w walce z chaosem finansowym poczyniono znaczne postępy, to jest ona jednak daleka od zakończenia. Należy kontynuować politykę odcinania od „stawu z forsą”, wzmacniać regulacje wymagające, by zarządzanie aktywami powierniczymi odbywało się w oparciu o ich wartość netto, tak by wartość produktów powierniczych bezpośrednio odzwierciedlała wartość aktywów, na których bazują, eliminować przekonanie, że lokalne rządy zawsze będą używały bailoutu w stosunku do pożyczkobiorców mających powiązania z państwem, identyfikować i eliminować instytucje wysokiego ryzyka oraz przeciwdziałać destabilizacji infrastruktury finansowej.

Polityki luzowania ilościowego prowadzone przez rządy Stanów Zjednoczonych, Europy i innych znaczących gospodarek światowych niewątpliwie zwiększają nieprzewidywalność światowych rynków finansowych. Tym bardziej potrzebujemy stabilizacji, im bardziej Chiny otwierając się na światowe rynki finansowe.

Po czwarte, mieszane operacje na rynku finansowym NIE powinny być naszym celem, powinniśmy dążyć do ich rozdzielenia

W porównaniu do rozdzielonych operacji w finansach, operacje mieszane charakteryzują się mniejszymi kosztami własnymi, ale jednocześnie dużo łatwiej kumulują i transferują ryzyka, co prowadzi do zwiększenia ryzyk finansowych, a to z kolei naraża gospodarkę narodową na również zwiększone ryzyko systemowe.

Jednocześnie z punktu widzenia regulatorów w celu rzeczywistej kontroli ryzyka związanego z mieszanymi operacjami wymagane jest odejście od rozdzielnego nadzorowania poszczególnych licencji finansowych i zwrot ku skomplikowanemu nadzorowaniu złożonych zależności między ryzykami w operacjach mieszanych. To wymaga większych nakładów i bardziej rygorystycznego nadzoru.

Jest to nie tylko trudne, ale wymaga również od regulatorów, aby głęboko penetrowali w swoich działaniach operacje rynku finansowego, co z kolei znacząco zwiększy koszty działania instytucji finansowych. Patrząc z szerszej perspektywy, jeśli operacje mieszane rzeczywiście mają być w pełni kontrolowalne, to sumaryczne koszty ponoszone przez instytucje nadzoru finansowego mogą przewyższyć zyski wynikające z łączenia operacji.

Działania, które podjęliśmy dla opanowania chaosu w finansach (przed 2016 rokiem) prowadziły w kierunku osłabienia modelu operacji mieszanych i przejścia do operacji rozdzielonych. Z punktu widzenia gospodarki narodowej jako takiej, rozdzielone operacje finansowe będą lepiej służyć rzeczywistej ekonomii.

Pewnym tłem dla tych rozważań mogą być akty prawne Glass-Steagall Act of the 1933 Bank Act (rozdzielający bankowość inwestycyjną od komercyjnej) i nowszy, Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act.

Upraszczając wywód Lou, proponuje on model branży finansowej, w której banki są bankami, maklerzy – maklerami, ubezpieczyciele – ubezpieczycielami i przestrzega przed przyznawaniem zbyt wielu licencji jednemu finansowemu konglomeratowi.

Ważność tego wywodu wynika z faktu, że przez ostanie lata chińska branża finansowa zmierzała raczej ku modelowi mieszanych operacji finansowych, ale Lou uważa, że to BŁĄD.

Po piąte, rynek obligacji ma obecnie więcej wad w porównaniu do rynku akcji

Chiński rynek akcji doznał poważnego załamania w roku 2015, po tym wydarzeniu przyspieszyliśmy jego reformowanie. Wprowadziliśmy takie mechanizmy jak oparta na rejestracji (a nie zezwoleniu administracyjnym) pierwsza oferta publiczna (IPO) na Shanghai Stock Exchange STAR Board, wprowadzenie funduszy inwestycyjnych bazujących na wartości netto papierów wartościowych, uproszczenie procesu wycofywania spółki z giełdy, uregulowanie lewarowania i krótkiej sprzedaży, zwiększyliśmy kary za oszustwa giełdowe. Oczywiście wciąż potrzebne są dalsze reformy

Z kolei rynek obligacji pozostał daleko w tyle. Począwszy od początku tego roku często dochodziło do przypadków niewypłacalności emitentów obligacji, najczęściej w przypadku emitentów obligacji przedsiębiorstw państwowych, co prowadziło do naruszenia wiarygodności zarówno firm państwowych, jak i lokalnych rządów.

Głównym problemem jest tu przede wszystkim fragmentacja rynku i brak jednolitych przepisów w zakresie emisji obligacji. Obecnie jest trzech regulatorów, którzy mogą zezwolić na emisję obligacji: Chińska Komisja Papierów Wartościowych (CSRC), Bank Ludowy oraz Narodowa Komisja Rozwoju i Reform. Kolejnym problemem jest przybranie przez rynek międzybankowy takiego kształtu, w którym przestał być w zasadzie rynkiem dedykowanym dla finansowych operacji międzybankowych. Instytucje finansowe nie będące bankami oraz przedsiębiorstwa nie związane z finansami uzyskały możliwość emitowania i umieszczania na tych rynkach obligacji, w tym również not średnioterminowych.

Dalej – giełda obligacji i rynek międzybankowy są rozdzielone, co prowadzi do różnicy w cenie dla tych samych obligacji. W czerwcu bank centralny i Chińska Komisja Papierów Wartościowych doszły do porozumienia w zakresie współpracy pomiędzy tymi dwoma rynkami, co jest bardzo dobrą zmianą i rekomendowaną (przeze mnie) do jak najszybszego zaimplementowania. [Red.: O wprowadzeniu tych zmian pisaliśmy między innymi TUTAJ. To dowód roli jaką Lou Jiwei odgrywa wśród osób decydujących o kształcie chińskiego rynku finansowego.]

Kolejna sprawa – większość obligacji na rynku międzybankowym jest przetrzymywana przez banki i to w dużych ilościach. Banki gwarantują emisję obligacji i je „chomikują”, a to powoduje ich znikomą płynność na rynku. Kiedy dochodzi do niewypłacalności, banki ponoszą straty.

Rynek obligacji trapi jeszcze wiele innych problemów, niezbędna jest standaryzacja warunków emisji, płynność obligacji i mechanizmy regulujące.

Zgodnie z chińskim prawem dotyczącym papierów wartościowych, rynkiem dla obligacji powinna być giełda obligacji, a regulatorem powinna być Chińska Komisja Papierów Wartościowych. Rynkowi międzybankowemu należy przywrócić jego właściwy charakter – ma to być miejsce pożyczek międzybankowych, wszystkie obligacje firm powinny być z niego usunięte. Obligacje rządowe i bankowe mogą pojawiać się w obu miejscach, ale konieczne jest wdrożenie mechanizmu, który zapewnia taką samą cenę tych samych papierów na obu rynkach.

Po rozwiązaniu tych fundamentalnych problemów pozostanie wciąż jeszcze dużo miejsca na reformy związane z rynkiem obligacji. Musimy skupić się na działaniach skoncentrowanych na rozwiązywaniu problemów i osiąganiu celów, albo objawią się nam kolejne wielkie ryzyka finansowe.

Ta część wypowiedz Lou wywołała, jak dotąd, największe poruszenie i reakcję w Chinach. Media i eksperci powiązani z bankiem centralnym polemizowali z nim i twierdzili, że się myli. (Jednakże regulacje implementowane na przełomie grudnia i stycznia mówią co innego – przychylono się do oceny Lou Jiweia)

Po szóste, musimy zapobiec sytuacji, w której platformy finansowe oparte o dane staną się „zbyt duże, by upaść”

Platformy finansowe oparte o dane rozwijają się w Chinach intensywnie i odgrywają ważną, pozytywną rolę, głównie w zakresie gromadzenia i analizy danych umożliwiających szacowanie ryzyk związanych z udzieleniem pożyczki i przekazywania wyników tych analiz do pożyczkodawcy, by pomóc mu w zdobyciu klienta i dokonaniu prawidłowej oceny ryzyka. Sprzyja to uzupełnieniu oferty banków, zwłaszcza tych małych i średnich i zdobywaniu klientów z segmentu firm mikro i małych. Jednakże platformy te mają również potencjał do tworzenia ryzyka systemowego.

Niektórzy eksperci zwrócili uwagę na fakt, że platformy te używają lewarowania, to znaczy, że przy udzielaniu pożyczki udział ich własnego kapitału jest minimalny. To skutkuje niewystarczającą partycypacją platform w ryzyku związanym z udzielaniem pożyczki, a co za tym idzie ich niewystarczającym zaangażowaniem finansowym w pożyczki dla klientów biznesowych i indywidualnych. [Red.: Banki pożyczają pieniądze za pośrednictwem platform, platformy pobierają prowizję umywając ręce od wszelkich odpowiedzialności za pożyczone kwoty.] Oddzielną sprawą jest kwestia kto ma prawa do danych gromadzonych przez platformę (w związku z oceną ryzyka pożyczki, której udziela bank).

Kolejne istotne ryzyko wynika z faktu, że jeżeli jedna platforma będzie posiadać zbyt duży udział w rynku, to autentyczność jej danych może zostać zaburzona, a co za tym idzie model oceniania ryzyka może ulec zaburzeniu, co potencjalnie prowadzić może do dużej ilości złych pożyczek. [Red.: Chodzi o zjawisko, w sytuacji, gdy pojedyncza firma wydrenowawszy rynek stara się pozyskiwać coraz mniej wiarygodnych klientów celowo obniżając wymogi dotyczące zdolności kredytowej. To typowe dla monopoli zjawisko destrukcyjne.]

Tylko jedna z platform aktywnych na rynku w zaledwie kilka lat podpisała umowy z tuzinami banków, co zaowocowało udzieleniem pożyczek na tryliony juanów. Możemy ograniczyć maksymalną liczbę banków współpracujących z jedną platformą na przykład do nie więcej niż 10-15. Możemy również zachęcać inne platformy do prowadzenia podobnego biznesu, żeby stworzyć konkurencję.

Łatwiej jest również regulować rynek, jeśli jest więcej niż jedna platforma, bo łatwiej jest porównywać, nadzorować i utrzymywać równowagę między wydajnością i ryzykiem oraz unikać sytuacji typu „zwycięzca bierze wszystko” i „zbyt duży by upaść”, a co za tym idzie unikać zbyt dużych ryzyk systemowych. Właśnie zakończona Centralna Robocza Konferencja Ekonomiczna wyzywa do objęcia innowacji finansowych bacznym nadzorem.

Cały powyższy teks bez wątpienia odnosi się do Ant Financial

Po siódme, nadzór makroostrożnościowy powinien być nakierowany na nadzór zapobiegający i przejściowy

Zawieszenie IPO platformy finansowej opartej o dane, które miało miejsce ostatnio, to działanie zapobiegające ryzyku systemowemu właśnie w wyniku nadzoru zapobiegającego i przejściowego. Jeśli dojedzie po powstania ryzyka systemowego i rząd zostanie zmuszony do bailoutu, to stracą na tym podatnicy. W tym zakresie możemy uczyć się na doświadczeniu innych krajów.

W Stanach Zjednoczonych nadzór makroostrożnościowy wykonywany jest przez Radę Nadzorującą Stabilność Finansową, której przewodzi Sekretarz Skarbu, w którym pracują urzędnicy z różnych agencji regulujących. Rada spotyka się regularnie, by analizować zagrożenia w różnych obszarach finansowych. Po podjęciu decyzji regulator odpowiedzialny za ten konkretny obszar idzie „oczyścić pole minowe” i wraca z raportem do Rady.

W Departamencie Skarbu Stanów Zjednoczonych funkcjonuje dedykowany departament, który zbiera informacje od regulatorów, monitoruje zmiany na rynku i używa modeli (bazujących na gromadzonych danych) wspomagających analizę potencjalnych zagrożeń, które są następnie przedstawiane Radzie. Dzięki temu działaniu zagrożenia systemowe są identyfikowane i powstrzymywane na etapie nadzoru zapobiegającego i przejściowego.

Powodem, dla którego to Sekretarz Skarbu przewodzi Radzie jest fakt, że jest on lepiej umocowany do reprezentowania interesów podatników – to jego właśnie zadaniem jest ich ochrona. W naszym kraju brak mechanizmu pozwalającego na centralne analizowanie zagrożeń pojawiających się na styku wielu obszarów, a co za tym idzie zapobieganiu im na etapie nadzoru zapobiegającego i przejściowego

Ponownie platforma, o której wspomina Lou to Ant Financial

Po ósme, ryzyko systemowe powinno być zażegnywane biorąc pod uwagę interes podatników

Zgodnie z obecnie obowiązującym porozumieniem instytucjonalnym to Chiński Bank Ludowy (PBoC) jest odpowiedzialny za nadzór makroostrożnościowy, ale niewątpliwie zawiódł w zapobieganiu zagrożeniom na etapie nadzoru zapobiegającego i przejściowego.

Na przykład, według doniesień mediów dotyczących bankructwa banku Baoshang, bailout wyniósł 170 miliardów juanów – w formie dofinansowania z chińskiego funduszu ubezpieczeniowego depozytów. Ta ogromna kwota była senioratem, który powinien trafić do skarbu państwa.

Popularna teoria głosi, że to emisja pieniądza tworzy seniorat. Jest to błędne przekonanie. Prawidłowa analiza finansowa wykazuje, że seniorat zawsze występuje: zwiększa się, jeśli zwiększa się bilans banku centralnego a zmniejsza się kiedy ten sam bilans się kurczy.

Po odjęciu od budżetu banku centralnego wydatków, uzyskany seniorat powinien być wpłacony do skarbu państwa i włączony do budżetu państwa, akceptowany przez Ogólnochińskie Zgromadzenie Przedstawicieli Ludowych. Cały budżet powinien zostać upubliczniony.

Jeśli bank centralny refinansuje 170 miliardów juanów, to ponosi straty, te straty niwelują częściowo zyski po stronie przychodów w bilansie i w rezultacie to podatnicy ponoszą koszty tej straty. Zatem bank centralny jest pożyczkodawcą ostatniej instancji, ale to podatnicy ponoszą koszty tej pożyczki.

Musimy przede wszystkim stawiać na pierwszym miejscu interes podatników, wybierać taki rodzaj bankructwa i planu restrukturyzacyjnego, który pokryje straty wynikające ze sprzeniewierzenia, malwersacji i złych kredytów (z banku Baoshang) i pociągnie do odpowiedzialności winnych (w banku Baoshang), by zminimalizować straty podatników.

Kapitał państwowy powinien pozostać w instytucji finansowej, której udzielono bailoutu i powinien zostać przekształcony w akcje uprzywilejowane, tak by można ów kapitał wycofać, kiedy instytucja finansowa stanie na nogi.

Tak czy inaczej, będzie bardzo trudno w pełni odzyskać kapitał podstawowy i odsetki, interes podatników zostanie naruszony, zmniejszy się przychód skarbu państwa i zwiększy deficyt finansowy.

Bank Baoshang miał od dłuższego czasu problemy ze swoją strukturą zarządzającą, jakością aktywów, współczynnikiem wypłacalności i innymi kluczowymi parametrami, problemy te zostały zauważone, ale zignorowane. Regulator był ich świadom, ale nie zareagował, co doprowadziło to kryzysu.

Dlatego tak ważne jest, aby przeciwdziałać ryzyku na poziomie nadzoru zapobiegającego i przejściowego. Jestem zdecydowanie przeciwny monetyzacji deficytu, który jest praktyką polegającą na niwelowaniu deficytu budżetowego przez zadłużanie baku centralnego, lub emisję obligacji bezpośrednio do banku centralnego. Jednakże jestem jeszcze bardziej przeciwny by wykorzystywać bank centralny do ratowania (przez bailout) instytucji finansowych, które mają problemy w wyniku zagrożeń systemowych. Powoduje to straty i zmniejszone wpływy do skarbu państwa, wzrost deficytu fiskalnego.

Taka sytuacja nie jest przejrzysta, brak tu nadzoru ze strony Ogólnochińskiego Zgromadzenia Przedstawicieli Ludowych i społeczeństwa, a to sprzyja pokusie nadużycia. Sprawa bankructwa i reorganizacji banku Hengfeng jest w zasadzie podobna – podatnicy zostali obarczeni stratami, a jedyna nadzieja w tym, że wejście kapitału państwowego pozwoli na lepsze zwroty z inwestycji w przyszłości. W procesie zmniejszania stosunku długu do PKB i radzenia sobie z potencjalnymi zagrożeniami podobne sytuacje znów mogą się pojawić i musimy to mieć na uwadze.

Powyższe uwagi są moimi spostrzeżeniami odnośnie do ośmiu aspektów rynku kapitałowego. Mają na celu pobudzenie do zadawania pytań i proponowania rozwiązań, szczególnie w departamentach rządowych, tak by rozwiązywać problemy i rozwijać rynek kapitałowy w bardziej efektywny i bezpieczny sposób wspierając w ten sposób gospodarkę dwóch obiegów.

 

Może Cię zainteresować: Chińska ekonomia dwóch obiegów – kolejne ważne inicjatywy międzynarodowe (RCEP i CRTFTSP)

Redakcja: Leszek B. Ślazyk

e-mail: kontakt@chiny24.com

© chiny24.com 2010-2021

Twierdza Chiny Twierdza Chiny

Yue Bilin

Pasjonat Chin od ponad 35 lat, uczeń Zhuang Zhou, miłośnik chińskiej literatury klasycznej, uważny obserwator Chin współczesnych.

Related Articles

Back to top button