Dokładnie tydzień temu (ale świeży news, nieprawdaż?) premier Wen Jiabao oświadczył podczas międzynarodowego szczytu w Rio de Janeiro, że w Chinach wciąż mieszka ponad 100 milionów ludzi, którzy żyją poniżej progu ubóstwa.
Liczba Chińczyków borykających się z nędzą nie jest dokładnie znana. Zależnie od źródła podaje się od 100 do 200 milionów osób. Już w samej skali tych liczb można odnaleźć jakąś obojętność na los tych wszystkich ludzi, uprzedmiotowienie ich samych. Czy jesteśmy w stanie pojąć, że takie szacunki mówią, iż w Chinach żyje od 3 do 6 Polsk biedaków, którzy mają do dyspozycji każdego dnia 1 dolara na jedzenie, picie, ubranie, edukację, opiekę zdrowotną….
Mówiąc o zajmowaniu przez Chiny pierwszego miejsca na podium światowych potęg gospodarczych PT Specjaliści zapominają o tym właśnie elemencie układanki, który przywołał Wen Jiabao. Ponad 100 milionowa rzesza biedaków to ogromna siła społeczna. I ogromne zagrożenie dla równowagi kraju, tym większe im mniej przewidywalne. Cóż mają do stracenia ludzie, którzy nie mają nic?
Oprócz tych 100 milionów nędzarzy żyje w Chinach co najmniej 200 milionów osób, które żyją powyżej granicy ubóstwa, ale wciąż w głębokiej biedzie. Inne 200 milionów to robotnicy migrujący, ludzie pracujący tam, gdzie mogą zarobić więcej niż w swoim rodzinnym miasteczku, gminie, powiecie. Ci również nie są nawet średnio zamożni. Żyją od sezonu do sezonu.
Jak powiedział premier Wen Jiabao podczas wspomnianego przemówienia: Chiny rozwijają się w niezwykłym tempie, rozwój ten jednak nie zapewnia wszystkim Chińczykom takiego samego wzrostu zamożności, co więcej pogłębia różnice pomiędzy wsią, a miastem, pomiędzy wschodem, a zachodem kraju. Wielka liczba ludności to jednak przekleństwo. To nie jest wyłącznie cud ogromnego rynku, jak chcieliby PT Specjaliści.
Źródło: China Daily, opr. Leszek Ślazyk
